
شما یادتان نیست، یک زمانی هر کسی که یک رایانه داشت و یک خط برای اتصال به اینترنت یک وبلاگ هم داشت. اون وقتها داشتن وبلاگ یک کلاس خاصی داشت. بعد از همه گیر شدن وبلاگنویسی عدهای سعی کردن وبلاگشان را خاص جلوه دهند.
یک مدت برای خاص شدن وبلاگ تا میتوانستند کد جاوا اسکریپت روی وبلاگ نصب میکردند یک مدت هم مد شده بود برای خاص شدن یک قالب مشکی برای وبلاگ میذاشتن با متنهای عاشقانه و یک آهنگ غمگین هم روش میذاشتن، کلی هم رفت و آمد وبلاگی به وجود آمده بود.
اما با آمدن فیسبوک و گوگل پلاس و بعد هم شبکههای موبایلی لاین و تانگو و وایبر وبلاگنویسی کم رنگ و کم رنگتر شد تا جایی که بعضی گفتن دیگر عصر وبلاگنویسی تمام شده و وبلاگنویسان منقرض شدن و به دایناسورها پیوستن، اما من اعتقاد دارم وبلاگنویسی هیچ وقت از بین نمیرود شاید فقط شکلش عوض شود.
عاقو من که هر چقدم دس از سر وبلاگ وردارم وبلاگ دس از سرم ور نمیداره...
یک گیری افتادیم ما!
قلمتو چقد دوست دارم وحید...
وبلاگ یه چیزه دیگست..
مثه چای تو فنجونای گلِ سرخِ جهیزیه ی مامان...
من هم با تمام امکانات جدید و پیشرفته باز وبلاگم رو دوست دارم.